Jemienee, we zijn weer thuis. Zo snel gaat dat dan weer. Ik ben geneigd om letterlijk in de lucht te grijpen om de vakantie terug te pakken, maar zo werkt dat helaas niet.

Woensdagmiddag Bali tijd zijn we vertrokken, na nog een heerlijk zwembad dagje. Mr. Saab zou ons ophalen maar bleek helaas niet zo betrouwbaar als we dachten. Half 4 nog niemand te zien na herhaaldelijk bellen. Gelukkig was de taxichauffeur van Vincent’s bereid uit zijn bed te springen (15.30?) om ons naar het vliegveld te brengen. Van sleepy rijden was geen spraken en heel doortastend manouvreerde hij ons door de chaos heen. Halverwege, naast de ‘autoweg’ stopte hij ineens ons verbijsterd achterlatend. Na het rijstveld te hebben bewaterd en de kids de nodige lachbuien te hebben bezorgd, stapte hij met een grote grijns weer de auto in met als commentaar ‘so, now I’m happy’! En wij ook met hem als chauf.

Op het vliegveld nog wat gegeten, de nodige spelletjes risk gespeeld en alle formaliteiten afgehandeld. Ken je landen waar je moet betalen om erin te mogen (okay) maar waar je ook nog eens je laatste cash moet overhandigen om eruit te mogen? Wij niet (maar helaas zegt dat niet zoveel..). Na een tussenstop in Singapore en de smakeloze KLM maaltijd te hebben laten staan, begonnen we aan onze laatste trip back home. De kids hebben heerlijk geslapen, Max en ik helemaal niet. We hadden kort na vertrek veel turbulentie, regen en nadat de rook uit het plafond kwam (bleek ‘gewoon’ de airco) was ik in opperste staat van paraatheid, stress, zenuwen of hoe je het ook wilt noemen. Een geluk dat Max zo rustig blijft. Als goedmakertje hebben we om 4 uur boven de Oekraine de zon zien opkomen. Vita schoof de verduistering toevallig opzij en we zagen alle kleuren van het prisma. Rood, oranje, geel, groen.. fantastisch! Ondanks het vroege tijdstip stond oma ons op schiphol op te wachten wat voor ons, maar met name voor de meiden heel erg leuk was. Honderduit hebben ze verteld en van moeheid was niets te merken. Thuis meteen gedoucht en ‘s middags zaten ze alweer in de schoolbanken. Ze waren niet te houden. Heel aandoenlijk om te zien hoe blij en opgewonden Vita, Eva en Noa waren om weer thuis te zijn! Hadden wij dat ook maar…